روشنک

Sunday, August 06, 2006 چشمانم خیره به در بود و همین طور ماند و ماند تا پایان از همان وقت ها هم عادت داشتی به چشم به راه گذاشتنم ، ولی بالاخره می آمدی . با همان لبخند ِ همیشگی و آغوش ِ بازت . اما این بار چشم انتظار ِ آمدنت شدم و ماندم و ماندم و ماندم ... هی ، می دانی انتظار ِ تو را کشیدن یعنی چه! تو اصلا می دانی من چقدر منتظر ِ این روز ماندم تا ورود ِ پرشکوهت را نظاره گر باشم! می دانی آنروز از میان ِ این همه ، چشمانم تنها تشنه ی تماشای ِ تو بود و بس! تو نمی دانی و امیدوارم روزی بفهمی که چشم انتظار ماندن ِ تو برابر است با جان دادن ِ لحظه به لحظه . شاید آن روز دیگر مرا چشم به راه ِ آمدن و رسیدن و بودنت نگذاری ، عزیزترینم . 2:35 AM \| Roschanak > \| Comment 2		Home Mail Links: Archive: July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 January 2007 February 2007 March 2007 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 December 2008 April 2009 May 2009 June 2009 July 2009 August 2009 September 2009 October 2009 December 2009 February 2010 March 2010 August 2010 September 2010 October 2010 August 2011