دلتنگی
می رسد زمانی که دل ِآدم اندازه ی تمام ِ نداشته هایش می گیرد!
انگار که چوب خط ِ زندگی ات پر شده باشد و فقط برای دوره کردن خوشی ها وقت داشته باشی
این ماسک ِ لعنتی که روی صورتت جا خشک کرده هم که بابت ِ هر تک لبخندی چروک می خورد
و پلک که می زنی غم چکه می کند و خستگی...
وای اگر نتوانی این خستگی را با کسی تقسیم کنی
دیگر از تو هیچ نمی ماند...