روشنک

Saturday, May 19, 2007 از همان شب هاي روشن از همان ها كه حامي مي شود علاج ِ‌درد و تنهايي مي شود مرهم ِ‌بغض انگار كسي يا چيزي خواست تا اينگونه شروع شود و ادامه پيدا كند خودم نبودم كه با تو بود! راه مي آيم،راه مي آيم و راه مي آيم دردناكم كه باشم!لذت مي برم! راه مي آيم! مي بينم،مي بويم و نظاره مي كنم! سرم گيج مي رود،انگار كه بارها دور ِ‌تو چرخيده باشم! روحم به درد مي آيد وقتي خودم را به زور كنارت مي چينم! آينه را كه نگاه مي كنم چيزي غير از آن پاكي و پاكيزگي مي بينم لكه اي كه با دست پاك نمي شود! حتي دست ِ‌تو! از ميان اين همه،سفيد ترين را برمي دارم و همينطور نمناك مرهم ِ‌چشمانم مي كنم سياه است واي،سياه! شانه موهاي خيسم را نوازش مي كند! خسته ام خسته سرم قدر ِ تمام ِ‌لحظات ِ‌دوري و جدايي دردناك است دلم قدر ِ‌تمام ِ آنچه كه از تو نمي دانم گرفته! چشمانم كم سو شده! مي خواهم بگويم … نمي توانم … نمي خواهم بگويم … نمي توانم … 10:38 PM \| Roschanak > \| Comment 1		Home Mail Links: Archive: July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 January 2007 February 2007 March 2007 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 December 2008 April 2009 May 2009 June 2009 July 2009 August 2009 September 2009 October 2009 December 2009 February 2010 March 2010 August 2010 September 2010 October 2010 August 2011